Przemyślenia kolibrowe

Pomalutku zbliża się ten festiwal demokracji, który tyleż dumnie, co durnie, nazywamy „wyborami” (co za śmieszna, nieadekwatna nazwa w sytuacji, kiedy od dwudziestu już lat notorycznie wybierane jest to samo). Zaniepokojonych uspokajam – to tylko taki wstęp, nie będę znowu pisał o demokracji czy czymś tam. Z drugiej jednak strony, ten wpis chyba jednak nie będzie dla wszystkich, bo będą to przemyślenia dotyczące konkretnego środowiska, w którym się niejako obracam, i dotyczące konkretnej partii, którą nie wszyscy lubią. Innymi słowy – przemyślenia kolibra (z naciskiem na „libra”).

Uwaga, to będzie chyba pierwszy moment w historii tego bloga, kiedy jasno i precyzyjnie zdeklaruję się politycznie – tak, w wyborach zagłosuję na Kongres Nowej Prawicy. Zagłosuję, choć wiele zjawisk i ludzi próbowało mnie od tego odwieść, w tym moje drugie, krytyczne Ja. Nie zamierzam tu się teraz rozwodzić, dlaczego chcę to zrobić – poglądy mam, jakie mam, mam tę swoją głupią, naiwną wiarę, że każdy człowiek powinien być w pełni wolny i odpowiedzialny za to, co robi, że nie wolno traktować ludzi jak małe dzieci, że jeśli ktoś chce wydać swoje własne pieniądze na hazard, papierosy czy na „złoty strzał”, to ma do tego pełne prawo, dopóki nie szkodzi bezpośrednio innym. Że każdy człowiek wie lepiej, jak i na co ma wydać swoją krwawicę, a nie państwo, które mu te pieniądze zabierze i wyda za niego, bo ono wie lepiej, czego obywatel chce i potrzebuje. Że ludzie nieodpowiedzialni, nierozsądni czy zwyczajnie głupi muszą również w pełni odpowiadać za swe złe decyzje. Te wszystkie założenia są dla mnie naturalne jak Słońce na niebie, a przecież nie będę Wam tłumaczył, dlaczego Słońce sobie świeci każdego dnia.

Tak się składa, że najbliższe wybory wyjątkowo mają szansę wprowadzić jakąś zmianę. Ten chory, podły system nie mógł przecież trwać w nieskończoność i wygląda na to, że powoli zmierza on ku upadkowi. Coraz gorsza sytuacja gospodarcza, coraz bardziej jawne i bezczelna kłamstwa polityków, coraz bardziej skandaliczne afery – to wszystko prowadzi do tego, że coraz więcej ludzi skłania się ku alternatywie. A ja osobiście nie widzę na polskiej scenie politycznej większej (i sensownej przy tym) alternatywy niż Janusz Korwin-Mikke. I istotnie, słyszę już dużo głosów ludzi, którzy deklarują się w końcu zagłosować na JKM-a – w końcu, bo wcześniej głosowali na standardowe „partie” albo nie głosowali w ogóle. JKM w swoim stylu fantazjuje na blogu, pisząc o 15% – to oczywiście nierealne, ale już 5%-owy próg wyborczy jest, w mojej ocenie, jak najbardziej w zasięgu. A osiągnięcie tego progu to mógłby być prawdziwy przełom.

Co więc mnie martwi? To, że z przypływem ze strony „nawróconych”, obserwuję jednocześnie odpływ wśród „weteranów”. Słyszę głosy ludzi, którzy potrafią wyłuszczyć na parę stron swoje konserwatywno-liberalne poglądy, a na końcu napisać „Wcale nie jestem zwolennikiem JKM-a”. Słyszę głosy ludzi, którzy mówią „Kiedyś głosowałem na Korwina, ale już z tego wyrosłem”. A potem wyłuszczają swe konserwatywno-liberalne poglądy.

Wbrew pozorom, jako wiecznie niedojrzały zwolennik Korwina, potrafię to zrozumieć. To znaczy, „rozumiem” o tyle, o ile wiem, co nimi kieruje. Wiem, co kieruje tymi, których cierpliwość na wybryki Korwina się wyczerpała. Wiem, co kieruje tymi, którzy wysnuwają teorie o tym, że JKM jest tak naprawdę agentem służb specjalnych mający na celu skompromitowanie ideologii wolnościowej. I ja sam często nie potrafię pojąć, jak to jest, że JKM nierzadko prowadzi idealne zaprzeczenie polityki realnej – czyli pojęcia, które było w nazwie partii, którą stworzył. Polityka realna – czyli polityka pozbawiona skrupułów i moralności, nastawiona na zysk i efekt, podczas gdy Korwin otwarcie mówi, że nigdy nie będzie się ograniczał i zawsze będzie mówił to, co myśli. Efekty są, jakie są. Zbliżają się wybory – niektórzy ludzie, zaintrygowani Nową Prawicą, wchodzą na blog Korwina, by zobaczyć, co zacz, i co widzą? Że socjaliści nie są ludźmi, tylko brakującym ogniwem, i jeszcze parę podobnych uwag. Zwolennicy wiedzą już, co jest poważnym stwierdzeniem, a co jest z przymrużeniem oka, znają też uzasadnienie i źródło poszczególnych poglądów – ale tego wszystkiego nie wie ktoś „nowy”, który zostaje na starcie zmiażdżony kontrowersją. Istotnie można odnieść wrażenie, że JKM robi to celowo – zamiast nieco przystopować, emanuje jeszcze większym radykalizmem, czym skutecznie odstrasza potencjalnych wyborców.

Bardzo bawi mnie ten mem

To wszystko sprawia, że nie takie głupie są te teorie twierdzące, że Korwin w istocie staje na głowie, byle tylko nie dojść do władzy. Z drugiej strony, JKM odpowiedział kiedyś bardzo dobrym i celnym argumentem – w tym kraju w rzeczywistości jest wielu ludzi, którzy wyznają dokładnie takie same poglądy, jak on – i nikt nigdy o nich nie słyszał. O Korwinie – czy dobrze, czy źle – słyszał chyba każdy. Kontrowersyjność to jest po prostu jego siła przebicia, jego narzędzie, dzięki któremu ktoś w ogóle usłyszał o czymś innym, niż to, co mówi Pan z Telewizora. Narzędzie, które jednak zarazem nam niewyobrażalnie szkodzi – bo jak raz zdobędziemy te parę procent poparcia, tak nie możemy marzyć o niczym więcej. Większość ludzi zostaje skutecznie odpędzona już na starcie. Znajduje to pokrycie w badaniach, które pokazały, że JKM ma jeden z największych, jeśli nie największy elektorat negatywny (czyli ludzi, którzy NA PEWNO NIE będą głosować na danego kandydata. Jakby ktoś nie wiedział).

Jednak najgorsze nastało w momencie, kiedy pan Janusz uznał, że jego główną areną działań powinien być Internet, gdyż tylko tam w ogóle idea będzie miała szanse do kogokolwiek dojść, a poza tym – to przecież przyszłość. Wniosek niby słuszny, ale konsekwencje tragiczne. Od tamtej chwili JKM zaczął wysyłać swe wierne bojówki w internetowy świat, by głosiły wszędzie korwinowską Dobrą Nowinę. Tysiące apostołów zaczęło żarliwie wypełniać swą życiową misję, dosłownie zalewając i spamiąc wszelkie możliwe strony, serwisy, portale, fora internetowe i co tam jeszcze. Tak oto właśnie powstał stereotyp zwolennika Korwina – pryszczaty licealista, ślepo powtarzający różne prawdy i dogmaty, żywcem wzięte z blogu swego życiowego idola. Naprawdę, mimo że uważam, że jeśli ktoś głosuje na JKM-a, to można założyć, że jest to w miarę rozsądny człowiek, to mnie samego ogarniała groza, kiedy widziałem te wypociny akolitów, które składały się w zasadzie wyłącznie z cytatów z pana Janusza. Tak oto niby słuszny projekt głoszenia idei liberalnej w Internecie zaczął przynosić skutki odwrotne od zamierzonych – bo jak wiadomo, w nadmiarze wszystko szkodzi. Ci, których się przekonać dało, byli przekonani już wcześniej, natomiast cała reszta została bardzo skutecznie odstręczona. A w końcu i przekonani zaczęli tracić przekonanie.

Do nich w zasadzie kieruję ten tekst. Do tych biednych, zakompleksionych ludzi, którzy dali sobie wmówić, że popieranie Korwina to wstyd i dziecinada. Którzy teraz nadal hołdują poglądom konserwatywno-liberalnym (w mniejszym lub większym stopniu), ale na JKM-a nie zagłosuje, byle tylko uniknąć upokarzającej łatki „korwinisty” – czyli pryszczatego licealisty i tak dalej i tak dalej. Jest to, rzecz jasna, postawa wysoce nieracjonalna i dlatego tak mnie to martwi. To oczywiste, że JKM nie jest idealny, wszak nikt, poza mną, nie jest. To naturalne i normalne, że się można z nim nie zgadzać w 100% (ja sam przecież tego nie robię – główny zgrzyt to mój pogląd na temat legalności eutanazji). Można się z programem Nowej Prawicy zgadzać nawet tylko w 90%, 70%, 60%. Ale czy naprawdę tym wszystkim ludziom nie zależy, by w tym kraju było choć odrobinę lepiej? Bo zwykle tacy ludzie teraz deklarują, że nie będą głosować, bo nie mają na kogo, a „Korwin nie jest alternatywą”. Owszem, kurna, jest. Daliście się zakrzyczeć hejterom, ulegliście wyśmiewaniu i tym podobnym praktykom. Zamiast zagłosować na kogoś, którego poglądy w największym stopniu pokrywają się z Waszymi, wolicie umyć ręce, byle Was nikt znowu nie nazwał zapalczywym upeerowcem. I przez to jedna z najlepszych, dotychczasowych okazji na to, by coś zmienić w tym kraju, może przejść koło nosa.

Taka moja opinia przynajmniej. Ostatecznie, przecież nie będę nikogo zmuszał.